Λυπάμαι.

Ναι , ξέρω , δεν γίνονται αυτά....αλλάξαν οι καιροί

Για κοιτάχτε αυτή τη ματιά. Την έχετε δει κάπου στα λημέρια σας?

Όχι?

Γιατί άραγε?

Πόσο μα πόσο, μουρόχαβλοι καταντήσαμε. Ούτε ένας απο μας δεν έμεινε πια, να λέει κάτι η ματιά του.Σα ζώα μαστουρωμένα κυνηγάμε ο ένας τον άλλο. Λίγα κυβικά στο κάρο ποιο πολύ, λίγα ακόμα τετραγωνικά στο απαρτιμέντο, λίγο χρόνο δουλείας ακόμα , σα γνήσιοι φραγκοφονιάδες του κερατά.

Rembrandt Harmenszoon van Rijn
Self-portrait in a cap, with eyes wide open, etching and burin, 1630.

Ναι , ξέρω , δεν γίνονται αυτά....αλλάξαν οι καιροί

Γαμημένη μοναξιά …

Γαμημένη μοναξιά ………κανένας δεν ξέρει πως υπάρχω.
Είμαι Ένα τίποτα στο δια(βα)δίκτυο σας.

Τι λέτε!!!! δεν αρχίζουμε το ξεψείρισμα της μαϊμούς

Τι λέτε!!!! δεν αρχίζουμε το ξεψείρισμα της μαϊμούς

Και’νω εμείς χαζεύουμε οι μαϊμούδες πηδάνε!

Πίτσι πίτσι περί υψηλής πολιτικής.

Λόγια για διευθέτηση της αιώνιας κρίσης !

Πότε θα ξυπνήσει ο Γιώργος !

Πότε θα κοιμηθεί ο Κώστας !

Μπλα μπλα μπλα …………………….

Και μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε στα 50, και βάλεεε.

Οι μαϊμούδες όμως , εκεί στο γραφείο δίπλα από το δικό μας, μας πηδάνε ασύστολα.

Η διαφθορά και η σαπίλα δεν είναι μόνο στα ψηλά βουνά της «μαύρης», ή στα χαμηλά σαμπό των πολιτικών γραφείων αλλά ,εκεί, στο διπλανό γραφείο που ξέρουμε ότι πηγαινοέρχονται τα ψιλά, οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, και το πρεστιζ των συναγωνιστών μας στον αγώνα της ζωής (τους) .

Για το δημόσιο και παραδημόσιο ο λόγος φυσικά.

Όλοι τα ξέρουμε γιατί τα πληρώνουμε όταν είμαστε στη θέση του κακομοίρη (συν?)πολίτη, αλλά και γιατί ένα κομματάκι πάντα περισσεύει και για’μας.

Λίγο κλέψιμο του ωραρίου , λίγες κουφές υπερωρίες και γινόμαστε συνυπεύθυνοι, έχοντας στρώσει τον κώλο μας στις καρέκλες του δημόσιου που τον βαράμε.

Αλλά κάποτε έρχεται η ώρα της επανάστασης!

Η ώρα που το μάτι θολώνει. !

Αλλά τι κάθομαι και λέω???

Θα με βάρεσε πάλι η μαλακία στο κεφάλι. Έξις Δευτέρα φύσις.