Les Comediens de Société.
Lithograph published in Le Charivari, 1858.

Φίλε Μίμη (ελπίζω πως έχω κάποιο φίλο που τον λένε Μίμη, έτσι απλά για να νομίζω πως κάποιος με ακούει)

Έκανα μια βόλτα στα ιστολόγια, όσων σχολιάζουν τις θέσεις που ανακοινώνεις στο δικό σου ιστότοπο, και παρατήρησα ότι κατά 90% οι θέσεις τους μένουν ασχολίαστες από άλλους bloggers.
Προφανώς νιώθουν απέραντη μοναξιά, και γι’ αυτό καταφεύγουν στην δική σου δυνατότητα να προβάλεις τις σκέψεις τους και ενδεχομένως να τις εκτιμήσεις και να τις λάβεις υπ’ όψιν σου.
Είναι βέβαιο ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην προσωπική καθημερινότητα μας. Δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα ο προβληματισμός των συμπολιτών μας, εκτός αν έχουν «εξουσία» και μπορούν να λειτουργήσουν ως οχήματα μεταφοράς των αγωνιών μας.
Και κάπου εκεί τα παίρνω στο κρανίο, με τα χάλια μας , και χαλιέμαι.
Γνωρίζω κάμποσους απ’ αυτούς που είναι η πραγματική εξουσία της ζωής μας, είτε είναι προϊστάμενοι μας είτε υφιστάμενοι (σε όποια σχέση συνδιαλλαγής), και εξίσου καλά βιώνω την παλινδρόμηση τους μεταξύ πασαδισμου και ραγιαδισμού.
Πότε μας πηδάνε , πότε τους πηδάμε.
Κολιάτσου – Παγκράτι η ψυχή μας.
Κίτρινη σα τρόλεϊ με κέρατα.
Γεμάτη αγωνιώδεις αναστεναγμούς μέχρι την επόμενη στάση που θα κατέβει ο διπλανός μας (πλήρης χαρακτηρισμός της σχέσης μας, …ούτε όνομα, ούτε εικόνα της ματιάς του…), και θα μας αφήσει τον λίγο ζωτικό χώρο που καταλάμβανε, για πάρτη μας
……………..
Βαρέθηκα, θέλω να κατέβω και’γώ, αλλά δεν έχω που να πάω, …….